De eerste recensies waren vernietigend maar toch kocht ik de dag van verschijnen enthousiast een exemplaar van Morrissey's debuutroman List of the Lost. Z'n vorig jaar verschenen autobiografie was niet bepaald perfect maar in ieder geval wel een unieke leeservaring. En ik had een twee uur durende treinreis voor de boeg en ik dacht dat dat misschien wel genoeg zou zijn om de 118 pagina's te kunnen lezen. Niet dus. Er is niet om doorheen te komen. De eerste alinea kost me een kwartier. Goed, die eerste alinea is vier pagina's lang maar dat lijkt me meteen ook een deel van het probleem. Het is echt een hondsberoerd boek. Het gaat, voor zo ver het verhaal ergens over gaat, over een team estafette-hardlopers aan de Amerikaanse universiteit ergens in de jaren '70. Het viertal gaat, in aanloop naar een belangrijke wedstrijd, op trainingskamp en komt tijdens een boswandeling een zwerver tegen die door een van de teamleden na wat schermutselingen per ongeluk dood wordt geslagen. Hierna gebeuren er allerhande nare dingen met de vier atleten. Lang verhaal kort: er vallen meer doden. In theorie had dit best een aardig (kort) verhaal kunnen zijn. En met Morrissey's carrière in het achterhoofd zou je bijvoorbeeld interessante parallellen kunnen trekken tussen de vier onafscheidelijke, totaal van elkaar afhankelijke leden van het atletiekteam en een al dan niet willekeurige band die ook uit vier leden bestaat.

Maar het is zo verschrikkelijk slecht geschreven. Op alle niveaus. Het ritme van het verhaal klopt niet. Het taalgebruik is verschrikkelijk (bloemrijk kan ik nog wel tegen maar Morrissey allitereert en woordgrapt er lustig op los. History and her-story, womb-men). Dialoog is tenenkrommend (iedereen praat in precies dezelfde onhandige stijl als waar de rest van het boek in geschreven is), alinea's lijken willekeurig te zijn ingedeeld en de personages zijn totaal inwisselbaar. Maar het ergst is nog wel dat het verhaal compleet kopje onder gaat in z'n eigen overbodige terzijdes. Morrissey kan geen drie woorden achter elkaar schrijven voordat hij wordt afgeleid door z'n aversie tegen de monarchie, het rechtssysteem, vleeseters of wat dan ook. Ergens gaat het twee pagina's lang over het gebrek over sex in de tv-serie Bonanza. Churchill wordt er van beschuldigd een affaire met Ivor Novello te hebben gehad tijdens de tweede wereldoorlog. En dat zijn dan nog de meer coherente rants. De rest is vooral onsamenhangend. Eigenlijk is het best ironisch dat precies wat ik zo leuk vind aan Morrissey de songschrijver – z'n onverbeterlijke narcisme, z'n aanstellerige woordgebruik – in de vorm van een roman zo totaal onuitstaanbaar wordt.