Was recentelijk in Chalkwell Park in Southend-on-Sea. Een redelijk normaal Brits park – met een vijver en een paar sportvelden (cricket, voetbal, skateboarden) en een rozenperk en statige villa in het midden – met als enige verschil dat er in een gebouwtje naast die villa in het midden kunstorganisatie Metal zit en die hebben het op zich genomen om van Chalkwell Park het eerste digitale-kunst-park van de wereld te maken. Dat betekent dat er gratis wifi is maar vooral dat ze kunstenaars/muzikanten zoals Matmos gevraagd hebben apps-vormige werken voor in het park te maken. De app van Matmos is eigenlijk best geinig. Als je hem aan hebt geklikt en je koptelefoon hebt opgedaan en door het park loopt, word je op diverse plekken verrast met een speciaal voor deze locatie gecomponeerd stukje muziek cq geluidskunst. In karakteristieke Matmos-stijl is hierbij gebruik gemaakt van relevant, lokaal bronmateriaal. En dus hoor je in de skatehoek rollende wielen en is de compositie bij het speeltuintje een kakefonie van getingel op de ijzeren constructies van de glijbaan en het gekraak van de schommel en in die bij de ingang van het park aan de kant van de winkelstraat hoor je flarden van een gesprek met de mevrouw van de fish&chips-winkel. De verschillende geluidslocaties liggen net iets te ver van elkaar verwijderd om een beetje op goed geluk door het park te dwalen – wat volgens de instructies eigenlijk wel de bedoeling is – maar gelukkig bevat de app ook een kaartje zodat je gericht kunt dwalen. Het resultaat heeft wel een beetje een hoog Klokhuis-gehalte. De klanken en de presentatie zijn speels en de herkenbaarheid van de geluiden maakt het ook redelijk laagdrempelig. Het aardigst vind ik zelf de bijdrage die je in de rozentuin hoort want niet alleen muziek maar ook een verhaal. Of tenminste, iets dat begint als een verhaal – observaties op een zonnige dag dat het park vol mensen is en de rozen in bloei staan, duidelijk geen winderige herfstdag – maar na een tijdje ontspoort in een onnavolgbare kluwen van door elkaar heen pratende stemmen. Wat ik eigenlijk het jammerst vind is dat het zo weinig over de zee gaat. Het park ligt een kilometer landinwaarts in een woonwijk maar Southend-on-Sea is verder een typisch Britse kustplaats met een pier en een kermis (allemaal gesloten wegens niet echt het seizoen voor) en veel wind en een majestueus uitzicht op de overkant van de Thames-monding (Sheerness en de electriciteitscentrale van Isle of Grain) maar in de app komt dat nauwelijks aan bod. Sterker nog, de enige vermelding van de zee is in dat verhaal in het rozenperk en gaat er juist van uit dat je met je rug naar het uitzicht staat.
De zee speelt een voornamere rol in What Does The Sea Say? dat Martyn Ware (Human League, Heaven 17) maakte in het kader van One & All in opdracht van de National Trust. Hij bouwde een strandhuisje en zette dat op verschillende plekken langs de kust neer – Durham, Wales, Norfolk – om gebruikt te worden als een soort mini-audiostudio om strandbezoekers op te nemen terwijl ze vertellen over hun dagje aan zee of anderszins over hun herinneringen aan het strand. Deze opname verwerkte hij, aangevuld met bewegende beelden van de kust en de zee en een ambient-achtige soundtrack, tot een interactief stukje internetbeleving. Het is een heel nostalgisch werk. Alsof al die in sterke lokale accenten opgehaalde herinneringen over hoe het vroeger was, dat strand, nog niet genoeg waren, zijn de videobeelden ook nog eens extra nostalgisch gepresenteerd; in zwart-wit met kunstmatig toegevoegde verouderingskrassen en –kreukels. Beetje veel van het goeie. De installatie is ook, nog tot en met dit weekend, te zien in Somerset House hier in London maar om eerlijk te zijn voegt de presentatie in een donker zaaltje met een bankje niet heel veel toe (alhoewel het een leuk detail is dat het huisje in kwestie buiten voor de deur staat). De app, en de geluidskunststukjes, van Matmos kun je trouwens ook gewoon thuis beluisteren.
