Vorige keer dat ik Kero Kero Bonito zag was dat in een kelder nabij Old Street. Afgelopen vrijdag zag ik ze weer, in een andere kelder nabij Old Street. Toen, onder Red Gallery, was het beetje een rare showcase-avond waar de merendeel van het publiek voor de andere band leek te zijn gekomen. Vanavond, onder het Courtyard Theatre, is het de tweede avond op rij dat ze de (niet heel grote, maar toch) zaal op eigen kracht hebben uitverkocht. Aan het trio zelf is weinig veranderd in de tussentijd: twee bleke jongens achter een tafel die de muziek instarten en af en toe op wat electronische percussie-instrumenten slaan en vooraan een continu breed lachend Japans meisje met danspasjes en sowieso veel te veel energie.

Net als hun collega's van PC Music (een van de bleke jongens is Kane West) doen KKB in tot in het uiterste doorgeëvolueerde popmuziek vol computerspelletjesmelodieën, fluorescerende kleuren en refreinen die door de producers achter K3 resoluut afgeschreven zouden worden als 'te gemakkelijk in het oor liggend'. De teksten zijn simpel en herkenbaar – ze hebben liedjes over dat je van huiswerk maken rijk wordt en van te veel garnalen eten een knalroze huidskleur krijgt – en deels in het Japans. Er zijn attributen. Dat nummer over de garnalen heet Flamingo en komt met een roze plucheflamingo. Er is een nummer met een telefoon. Er is een nummer over je afstudeerceremonie en daar komt zelfs een hele verkleedpartij aan te pas (toga en zo'n petje). Maar dat is eigenlijk allemaal maar bijzaak. Of dan toch tenminste een klein onderdeel van de algehele felgekleurde gelukzaligheidsmachine die Kero Kero Bonito is.

Op plaat raak ik soms een beetje snel uitgekeken op hun nummers want het stuitert vaak maar in één dimensie maar 'live' is daar geen kans voor want zetten ze de bassen en de beats lekker hard en worden eigenlijk ál je zintuigen continu overgestimuleerd. De zaal staat dan ook van begin tot eind op z'n kop. De hits worden luidkeels meegezongen (ik lijk zelfs een enkeling te horen die de Japanse coupletten meedoet) en de nieuwe nummers worden met net zo veel enthousiasme ontvangen. En ik moet zeggen, die klinken dan ook weer een paar stappen verder op de weg die met recente single Lipslap was ingeslagen. House-ier en, als je je dat voor kunt stellen, nog poppier. Het drietal durft het zelfs aan om hun set af te sluiten met een nog niet verschenen nummer, Trampoline, dat klinkt als een Sesamstraat-versie van Disclosure en ze komen er totaal mee weg. Als dat geen hit wordt (maar goed, dat dacht ik van Hey QT ook). Kero Kero Bonito staan op 20 mei in de Nieuwe Anita in Amsterdam op een Subbacultcha-avond.

Het plaatje van vandaag is (een deel van) de Beach Boys vinyl-verzameling van Tarek van Spring King. Gestolen - het plaatje, niet de elpees - van dit artikel waarin, in het kader van Record Store Day, verschillende artiesten gevraagd is hun favoriete stuk vinyl te noemen. Kero Kero Bonito is ook van de partij, vandaar.