Een rustige Record Store Day gisteren. Voorgaande jaren was er een groots opgezet live-podium in Soho maar dat ging dit jaar niet door wegens wegwerkzaamheden. En volgens mij waren er deze keer ook geen als zodanig aangekondigde RSD-afterparties met live-bandjes enzo. Niet dat we in London te klagen hebben over een tekort aan avonden met live-bandjes maar het voelt toch een beetje kaal. Toch maar gewoon een m'n beste beentje voor gezet en enthousiast meegedaan. Er is altijd wel wat te beleven op Record Store Day. Zoals die keer dat ik in de rij bij de kassa achter Bobby Gillespie van Primal Scream stond. Of die keer dat de Sleaford Mods het aan de stok kregen met de lokale dronkenlap van Portobello Road. Denk dat Record Store Day 2016 de boeken in gaat als die keer dat het een beetje miezerde. Ben weer naar Rough Trade West gegaan. De veel kleinere, originele winkel (maar niet helemaal op de originele plek meer) in Notting Hill. Te klein voor bandjes ín de zaak dus staan ze buiten voor de etalage. In de miezerregen. Ik zie Glen Matlock op een akoestische gitaar door een handvol populistische pub-singer/songwriter-liedjes jassen (geen God Save The Queen, wel Stepping Stone) en Ben Watt, geflankeerd door Bernard Butler, een paar beschaafde nummers van z'n laatste album doen. Hoogtepunt is toch wel het korte optreden van Scout Niblett. Beetje onverwacht want die ene keer dat ik haar ooit eerder live zag oogde ze zó oncomfortabel op het podium – ze barstte op een gegeven moment in tranen uit toen ze niet wist welk nummer ze wilde gaan spelen – dat ik vreesde dat ze de informaliteit van een in-store-optreden op straat niet zou overleven. Maar dat viel erg mee. Niblett zal waarschijnlijk nooit helemaal ontspannen achter een microfoon staan maar het leek wel alsof al het gedoe om haar heen – de geluiden van Portobello Road market, autoalarms die afgaan, een malloot met een regenbooghanekam en een feesttoeter, een zanginstallatie die begint te oversturen wanneer ze haar stem ook maar een beetje verheft – haar alleen maar verbetener maakt en dat past eigenlijk erg goed bij haar kale, intense grungeblues. Natuurlijk ook nog een paar plaatjes gekocht. Dat 3d-geval van Run The Jewels maar laten liggen want 28pond vond ik wat veel voor een 3d-geval. Maar ik ging met twee singeltjes naar huis; eentje van de Limiñanas (met Peter Hook) en die van Metz met Swami John Reis (van Drive Live Jehu). Heb ze overigens nog niet gedraaid. Ik had ze allebei al op MP3.