15.5.16 - (0)

In de op een uurtje treinen van London gelegen badplaats Brighton vind momenteel het multi-disciplinaire Brighton Festival plaats. Laurie Anderson is de gast-curator dit jaar en een van de attracties is een installatie die Lou Reed Drones heet. Dit is een project van de voormalige gitaartechnicus van Reed, Stewart Hurwood. Blijkbaar had Reed een paar jaar voor z'n dood het idee om een tour te organiseren op basis van z'n legendarische, zogenaamd onluisterbare album Metal Machine Music. Uiteindelijk kwam dat er niet van maar Hurwood is wel een tijdje bezig geweest met het uitvogelen van hoe hij de gitaar- en versterkercollectie van Reed zo goed mogelijk kon laten rondzingen.

Toen na de dood van Reed de vraag rees wat er met die collectie gebeuren moest, stelde Hurwood voor om de opstelling die hij voor Reed had verzonnen als geluidsinstallatie de wereld rond te sturen. De erven Reed waren enthousiast en zodoende staat die verzameling dit weekend dus in The Spire, een tot kunstcentrum omgetoverd voormalig kerkje in oost-Brighton. In het midden van de zaal staat een podiumpje – aan de voorkant afgezet met koord – met daarop 6 versterkers waar 6 gitaren tegenaan staan geleund, met de snaren naar binnen. (Ik heb geen idee wat voor gitaren, ik ben geen kenner, maar ik herken wel dat er één zo'n hele lelijke, moderne tussen staat. Met zo'n klein trapeziumvormig lichaam en zonder de kop waar normaliter de stemknoppen zitten).

Een van de grootste clichés bij live-optredens van gitaarbands is het moment, meestal aan het eind, dat ze hun instrumenten op deze manier neerzetten en dat het dan gaat rondzingen. Hier is dat dus het hele idee. Zes continu rondzingende gitaren. Ik ben best blij met de oordopjes die bij de ingang worden uitgedeeld. Tussen de instrumenten door loopt Hurwood, met z'n rug naar het publiek. Klassiek roadie uiterlijk: zwarte jeans, zwart t-shirt, lang haar. Hij zit aan wat knoppen, raakt af en toe een hals van een gitaar aan of zet ergens een capo op. De muur van geluid verandert dus langzaam maar continu van structuur. Het blijft vooral gieren en piepen maar je hoort de boventonen ook verschuiven enzo. Boven het podiumpje hangt een discobal die af en toe geel of blauw verlicht wordt ter verhoging van de sfeer.

Eigenlijk is het een soort anti-optreden. Die laatste momenten, na de liedjes, dat de band naar de kleedkamer is en de gitaren nog even rondzingen en dat dan in het oneindige opgerekt. Wat dat betreft vind ik de muzikale kant van de installatie, de drone, misschien wel het minst interessant. Maar het is niet duidelijk of het project een kitscherig-nostalgische relikwieënverering is of juist een ironisch commentaar daarop (en misschien maakt het wat dat betreft wel gewoon uit of je maker of toeschouwer bent). De échtheid van het materiaal wordt in ieder geval onderstreept door de opzet. Je kunt een rondje rond de installatie lopen en dan kun je de versterkers en gitaarkoffers en flightcases goed bekijken en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat alles zo is neergezet dat je goed kunt lezen dat het om materiaal van Lou Reed gaat. Overal zitten duidelijke labels en stickers (Sister Ray Enterprises Ltd). Opdat je het écht niet over het hoofd kunt zien, is het t-shirt dat Hurwood aan heeft eentje met een groot portret van Reed.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics