Eerst had je Hype Williams, regisseur van oogverblindende hiphopvideo's. Daarna(ast) had je Hype Williams, mysterieus Londons duo dat in donkere electronica deed. Die Hype Williams ging op een gegeven moment uit elkaar (alhoewel er eerder dit jaar wel weer opeens een nieuw album onder die naam verscheen; geen idee wie er vandaag de dag achter schuil gaat) en toen had je Dean Blunt en Inga Copeland. Eerstgenoemde is redelijk in de spotlight actief gebleven met diverse albums vol vage, donkere, experimentele - en soms ronduit irritante – electronische muziek. Recentelijk onder het alias Babyfather. En geruchtmakende live-optredens. En opvallende kunst-exposities. En vage filmplannen.

Inga Copeland heeft in de tussentijd een stuk minder van zichzelf laten zien dus toen ik zag dat er voor afgelopen woensdag een concert van haar werd aangekondigd was dat wel een dingetje waar ik bij wilde zijn. Het brengt me naar Echoes, een nieuwe tent op Kingsland Road op de rand van Hoxton en Haggerston. Piepklein koffiezaakje. Echt, kleiner dan m'n woonkamer. Met een donkere kelder waar volgens de website 100 mensen in kunnen maar dan is het dringen geblazen en sowieso ziet alleen de eerste rij iets van het podium. De jongen achter de bar boven driedubbelt als barman én kaartjescontroleerder én security. Hij heeft het erg druk.

Het laatste wapenfeit van Copeland was een eerder dit jaar verschenen album/mixtape genaamd Live in Paris onder het alias Lolina. De visuals uit de bijbehorende video zijn in ieder geval niet meegebracht vanavond. De podiumversiering bestaat uit wat groene takken op de achtermuur en die zouden ook wel eens gewoon bij de venue kunnen horen. Copeland's instrumentarium bestaat uit drie cd-spelers (en een mengpaneel). In het begin lijk ik nog wel een beetje te kunnen volgen wat ze doet. Er is iets van een relatie tussen haar vingerbewegingen – cd-speler instarten, een schuif open doen, aan een knopje draaien – en wat we horen (electronische geluiden en stemsamples) maar dat houdt al snel op. Alhoewel het vaak wel klinkt als iets dat geproduceerd wordt door 3 cd-spelers. Nogal kakofonisch. Maar geen rommeltje. Ik bedoel, het klinkt vaak willekeurig en je weet op basis van wat je nú hoort zelden wat je de volgende seconde kunt verwachten maar ze kijkt er zo serieus zijn dat er wel een of andere structuur achter moet zitten.

De aardigste momenten vind ik wanneer ze er bij zingt. Beetje onvaste, breekbare stem en eenvoudige, licht melancholische melodieën. Af en toe is zijn er fragmenten te herkennen uit Live In Paris (dat nummer waarin ze de straten uit de Londonse Monopoly opnoemt bijvoorbeeld) maar verder is het verder (voor mij) grotendeels nieuw materiaal. Ik moet bekennen dat ik de muziek van Copeland (en Dean Blunt en Hype Williams) op plaat vaak een beetje te moeilijk vind maar live vind ik het dus fascinerend. Waarschijnlijk komt het omdat ik thuis de muziek vaak in de achtergrond aan heb tijdens het andere dingen doen. Daar is het niet bepaald de geschikte muziek voor. Het komt beter tot z'n recht met volle aandacht, zoals bij een concert (alhoewel ik daar wel merk dat mijn concentratie na een minuut of 35 begint te verslappen. Copeland speelde wat dat betreft net iets te lang).

Op de terugweg naar het metrostation loop ik ergens in Shoreditch - hoek Coronet en Boot Street - langs een popzangeresje dat ik niet herken dat een videoclip staat op te nemen. Ze staat voor de deur van een gesloten pub achter een keyboard haar nummer te publieken voor een handjevol acteurs dat is ingehuurd als publiek. Wat een geweldige stad is London toch. Altijd wat te beleven.