Een paar maanden terug treinde ik helemaal naar Bristol om Iain Forsyth & Jane Pollard's Requiem for 114 Radios te zien; een, vond ik, indrukwekkende installatie in een kelder waar een heleboel radio's stonden waaruit telkens één stem te horen was. Achteraf totaal verloren energie want de hele installatie is nu ook in London te bewonderen in het kader van de door UNKLE's James Lavelle samengestelde tentoonstelling met werk geïnspireerd door de films van Stanley Kubrick in Somerset House, Daydreaming with Kubrick. Ik vind hem hier trouwens een stuk minder tot z'n recht komen. De hele inboedel uit Bristol – de kelder daar oogde als een soort ondergronds, antiek kantoor met toevallig een heleboel radio's – staat nu in een veel kleinere ruimte waar je je kont eigenlijk nauwelijks kunt keren. En, erger, het oogt nu ineens enorm nep. In Bristol had ik het idee dat die bureau's en ladekasten al in die kelder stonden en dat ze alleen die radio's maar hadden toegevoegd. Bij nader inzien misschien een naïeve gedachte. Om m'n Bristolse ervaring niet te veel geweld aan te doen maar heel kort bij deze nieuwe versie binnen geweest.

Ik moest trouwens even nadenken wat precies de link was tussen de 114 Radios en Stanley Kubrick maar het lied dat de 114 stemmen samen zingen is Dies Irae en dat wordt ook in The Shining gebruikt. Dat is een beetje het niveau qua Kubrick-heid van de meeste bijdragen aan de tentoonstelling. Een element uit een van s'mans films vormt de basis van iets nieuws. Een grote foto van de boerenschuur die diende als locatie voor een scene in Barry Lyndon. Een paar oversized knuffelberen verkleed als personages uit A Clockwork Orange. Veel close-ups van ogen (2001: Space Odyssey). Het labyrint uit de Shining. Of het tapijt uit de Shining. Soms is de link wel erg gemakzuchtig. Alles met een beetje bloot verwijst automatisch naar Eyes Wide Shut.

De kunstwerken hebben verder niet zo veel inhoud. Vind het eigenlijk nogal een oppervlakkige tentoonstelling. De conceptuele werken gaan zelden verder dan verwijzen naar Kubrick. De minder-conceptuele dingen zijn vaak kitscherige post-grafitti, post-streetart, post-airbrush dingen waar ik niet zo goed tegen kan. Denk dat mijn favoriete werken vooral video's waren. The Corridor van Toby Dye bestaat uit vier schermen waar we telkens dezelfde gang zien maar waar zich heel verschillende scenario's afspelen. Een gevecht (dat lijkt op Clockwork Orange), Joanna Lumley in een 17e eeuws kostuum (Barry Lyndon weer, die film recentelijk niet voor niets gezien dus) en zo verder. De muziek is UNKLE's Lonely Soul, een nummer waar het eigenlijk de bedoeling van was dat Kubrick er toentertijd een video voor maakte.

Een andere bijdrage met een muzikale link is de video van Daft Punk's Thomas Bangalter waarin we in het pikkedonker een man zien lopen wiens outfit in de brand staat. Geloof dat dit een soort hommage is aan de technische, visuele vernieuwingen waar Kubrick altijd mee in de weer was maar ik had nou niet de indruk dat deze video er zo spectaculair of vernieuwend uitzag (en had helaas ook geen muziek op de soundtrack). Ik dacht trouwens dat je nog een paar dagen had maar de tentoonstelling liep bij nader inzien tot afgelopen woensdag. Het consumenten-informatie-gehalte van deze post is dus weer eens minimaal.