Heb ik het hier nog niet eerder over Daylight Music gehad? Schandalig. Ben er weliswaar niet kind aan huis maar het is een van de sympathiekste muziekgerelateerde initiatieven hier in London. Ongeveer elke zaterdagmiddag vanaf 12 uur spelen er in de Union Chapel, een kerk in Islington, een handvol bandjes en artiesten. Soms is er een thema, soms niet en de toegang is gratis (maar een donatie van 5pond wordt erg op prijs gesteld). En het fijne is dat het om twee uur al weer afgelopen is want je krijgt wel een houten reet van die kerkbankjes en die dingen zijn sowieso niet gebouwd voor mensen met lange benen én zo heb je nog wat aan de rest van je zaterdag.
De editie van afgelopen zaterdag was onderdeel van het Organ Reframed-festival waarin het uit 1877 stammende kerkorgel centraal stond en hier door de zes optredende artiesten gecombineerd zou worden met zang. Visueel een beetje een concept met hindernissen want het orgel zit verstopt onder de kansel dus als iemand daar op zit te spelen is er weinig van te zien. Dit probleem wordt op verschillende manieren opgelost. Een aantal organisten zingt niet zelf en heeft een zanger of zangeres mee die voor op het podium staat. En de organisatoren hebben een paar camera's in de buurt van (en zelfs ín) het orgel gehangen en projecteren dat op een groot scherm boven het podium (alhoewel ze daar vervolgens ook nog eens een flinke doos digitale visuele truukjes tegenaan gooien zodat je regelmatig maar weinig van vingers, toetsen en/of het binnenwerk ziet). Desalniettemin levert het genoeg ongemakkelijke situaties op waarin het publiek enthousiast klapt na het laatste liedje van iemands set en dan nóg eens als de muzikant in kwestie een minuut later uit de catacomben is geklommen en, met de ogen knipperend vanwege het plotse felle licht, toch nog ineens op het podium staat.
Maar goed, muzikaal was het een fijne middag. Zo'n orgel is natuurlijk niet echt een subtiel instrument. Kan me zo voorstellen dat je het beter leert spelen als je er vaker op speelt en dat de muzikanten die ik vandaag zag maar weinig tijd hadden gehad om de nukken en gewoontes van het instrument te ervaren. Het klonk dus soms een beetje bonkig, vond ik. William D Drake deed een paar nummers met een bijna opera-achtige zangeres. Adrian Crowley las een tweetal korte verhalen voor die het meer van de muzikale sfeer dan van het plot moesten hebben. Wat mij betreft het hoogtepunt was de bijdrage van Laetitia Sadier die, begeleid door Ed Dowie, een hartverscheurend mooie versie van Françoise Hardy's Même Sous la Pluie deed en zich ook waagde aan Golden Brown van de Stranglers.
