22.2.17 - (0)

Mica Levi ontwikkelde zich de afgelopen jaren van maakster van korzelige experimentele popliedjes als Micachu (al dan niet met de Shapes) tot een voor een Oscar genomineerde componist van filmsoundtracks. Een van de dingen die ze onderweg deed is het maken van een rondwandeling met soundtrack door en rondom de Barbican, het legendarische, fotogenieke, brutalistische woon- en culturele voorzieningen-complex hier in London. Dat deed ze in 2011 maar het hele gebeuren is nog steeds online beschikbaar als onderdeel van Sonic Journeys en omdat de Barbican er ook nog gewoon staat, pakte ik afgelopen zondag m'n mp3-speler, de uitgeprinte routebeschrijving en de metro en ging op pad.

De bedoeling is dat je de soundtrack aanzet als het voetgangerslicht voor de deur van metrostation Barbican op groen springt. De route voert je vervolgens eerst langs het, volgens mij, allerongezelligste stukje van de Barbican, de Beech Street verkeerstunnel, maar een paar minuten verder dwaal je al een paar verdiepingen hoger door betonnen gangen en pleinen. De muzikale begeleiding van Levi is redelijk eenvoudig. Het grootste deel van de tijd hoor een soort industriëel-ambient-achtige drone die alleen, van toonhoogte, verandert als je omhoog of omlaag door het gebouw gaat. (Blijkbaar heb ik precies het juiste wandelritme te pakken). Misschien had het ook niet drukker hoeven te zijn. De beknopte instructies maken er een beetje een speurtocht van en als je ook nog het gebouw en de beton en de trappen en dergelijke op je in wil laten werken vraagt dat samen al behoorlijk veel van je aandacht.

De route slingert door, de openbare gedeeltes van, het gebouw (Mica Levi studeerde op het naastgelegen Guildhall conservatorium en kent de buurt op haar duimpje). Ze maakt het zichzelf een tikkeltje gemakkelijk door 10 – van de ongeveer 37 – minuten in te ruimen voor een bezoekje aan de hortus op de derde verdieping (alleen op zondag geopend). De soundtrack is hier op z'n meest melodieus en je mag gewoon een beetje op je eigen houtje door de tuin struinen. Indrukwekkende locatie hoor, al die tropische planten tussen het rauwe beton. Hierna word je de kelder ingestuurd om even te reflecteren en je eindigt, door de lobby en langs de vijver, terug in de tunnel waar je begon. De laatste paar minuten zijn stil (of te zacht om boven het verkeer uit komen).



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics