De grote blockbuster tentoonstelling in Tate Modern op het moment is die met werk van de fotograaf Wolfgang Tillmanns. Ben er eerlijk gezegd nog niet aan toe gekomen om een kijkje te nemen maar pik afgelopen zondagmiddag wel een stukje randprogrammering mee. Die randprogrammering is sowieso de moeite waard want het heeft allemaal een beetje een muzikaal tintje. Tillmanns begon per slot van rekening z'n fotografie-carriere ooit in de raveclubs van Hamburg en London en debuteerde vorig jaar zelf als muzikant met een paar house 12”'s.

In de South Tank, de grote kale evenementenruimte onder het nieuwe deel van het museum, staat vanmiddag een intensief onderzoek van It's A Sin van de Pet Shop Boys op het programma. Onder de noemer The 30 Tracks Take Make Up 'It's A Sin' By The Pet Shop Boys gaan we twee-en-een-half uur lang luisteren naar, wel, de 30 geluidsporen waaruit de synthpophit uit 1987 is opgebouwd. De opzet is iets anders dan ik verwacht. We krijgen niet omstebeurt de 30 losse onderdelen voorgeschoteld maar Tillmanns heeft, samen met PSB sound engineer Pete Gleadall, een cumulatieve versie samengesteld. We gaan dertig keer naar It's A Sin luisteren beginnend met één individueel instrument en dan elke keer één geluidspoor d'rbij. Alhoewel, 'instrument'. De eerste versie die we horen bestaat uit alleen de onweer geluidseffecten uit het nummer. Vijf minuten en een paar seconden stilte met hier en daar een bulderende donderklap dus. Spoor twee is de High Synth Chords die een paar keer in het nummer voorbijkomen. Maar om eerlijk te zijn wordt het al vrij snel herkenbaar als It's A Sin. Al bij het vierde of vijfde rondje valt een van de synthesizer partijen in die melodische houvast geeft.

Het is overigens allesbehalve een sacrale of meditatieve ervaring. Het is zondagmiddag, dit is de Tate Modern, je kunt gewoon naar binnen en buiten lopen. Een paar die hards liggen geconcentreerd met hun ogen dicht op door de organisatie verstrekte kussentjes maar verder is het een vrij levendige bedoening met gesleep van stoeltjes, rondrennende kinderen, verdwaalde toeristen en wat dies meer zij.

Ondertussen begint It's A Sin steeds meer op It's A Sin te lijken. De, keihard ingemixte, orchestra stabs zorgen voor een lichte schrikreactie in de zaal. En een grote glimlach. We zijn inmiddels ongeveer halverwege in wat misschien wel de langste opbouw van een popliedje ooit is. Maar dan zonder dan de drop ooit écht valt want het blijft langzaam maar zeker laagje op laagje stapelen. De grote reveal gaat nooit komen maar stukje bij beetje ontstaat er een popliedje. Zelfs wanneer de vocalen invallen is geen groots apotheotisch moment want tegen die tijd, spoor 18, hebben we al een handvol variaties op de vocalen langs horen komen; vocodereffecten en dergelijke. Dan is de versie waarin de BassSeq wordt toegevoegd een grotere stap voorwaarts richting de dansvloer. En Shazam herkent het nummer al met 21 tracks.

Tegen die tijd begin ik eindelijk ook de ironie in te zien van een project van een visuele kunstenaar als Tillmanns waarin zo weinig te zien is. We zitten met z'n allen naar een op de muur geprojecteerd Logic Pro X-scherm te kijken waarin een verticaal lijntje van links naar rechts loopt. Maar we leren wel élk detail uit It's A Sin kennen en overdenken en analyseren. Om bijvoorbeeld tot de conclusie te komen dat de Pet Shop Boys misschien wel de ideale band is voor zo'n actie. Met een gemiddeld gitaar-bas-drums-bandje zou je binnen een kwartiertje klaar zijn. De productie van Chris Lowe is zo gelaagd dat elke nieuwe laag iets fundamenteels toevoegd. Bijna iedere laag. Zo vanaf de 24ste keer dat we het liedje horen wordt het drumstel opgebouwd en ik moet bekennen dat ik de toegevoegde waarde van de claps en de cow bell en de shaker moeilijk kan ontwaren - more cow bell! - en pas in de tamboerijn op spoor 27 weer iets nieuws hoor.

Maar ik zit hier nu al bijna tweeënhalf uur dus die laatste paar loodjes zullen ook wel lukken. Vind wel dat ik straks na afloop een prijs of een certificaat verdiend heb. Spoor 29 is de snaredrum en daarmee zijn we zo goed als compleet en, in tegenstelling tot wat ik daarnet dacht, als het allerallerlaatste rondje eindelijk de bassdrum invalt, voelt het eigenlijk wel als een stukje ontknoping. En niet eens zo zeer omdat de uitputtingsslag hiermee over is maar ook gewoon, omdat het de bassdrum is. Een paar mensen staan op en beginnen te dansen. Groot gelijk eigenlijk. We hebben het verdiend. Ter verhoging van de feestvreugde schiet er één schijnwerper, in een ironisch langzaam tempo, over het plafond en bedankt Tillmanns ons voor onze aandacht. Na twee minuten adempauze begint het hele gedoe weer van voren af aan maar ik heb voorlopig even genoeg van It's A Sin.