Ik maakte er een een rustige Record Store Day van afgelopen zaterdag. Alhoewel ik na een paar keer internationaal verhuizen zo goed als helemaal afgeknapt ben op het concept Platen Verzamelen, wilde ik één dag van het jaar nog wel m'n best doen. Zeker als er ergens een paar aardige instore optredens gepland waren (of, in het geval van Rough Trade East, buiten op de stoep. De Youtube van het optreden van Sleaford Mods waarin ze aan de stok kregen met een lokale dronkenlap heb ik geloof ik wel eens vaker gepost) dan was ik er wel tot over te halen om ook even door de bakken te pluizen en voor de vorm een nieuw plaatje te kopen. Helaas viel het live-aanbod deze editie hier in London een beetje tegen. Geen openlucht podium in Soho meer (vorig jaar trouwens ook al niet) en Craig Finn was eigenlijk de enige aansprekende naam op de affiche van de gecombineerde Rough Trade Shops en dat vond ik eerlijk gezegd niet genoeg om er voor op de fiets te springen.
Zelfs de (gratis) bandjesavond in de Old Blue Last had niet de moeite genomen zich, zoals voorgaande jaren, te afficheren als een Record Store Day Afterparty. Het was dus gewoon een avond met bandjes, bandjes van het Zweedse PNKSLM label om precies te zijn. Chemtrails vielen recentelijk op met hun kekke single Deranged. Energieke, niet te netjes tussen de lijntjes kleurende bubblegumpop met een venijnig zeurend orgeltje en een aanstekelijk gevoel voor melodie. Elementen die in de rest van het oeuvre van de band ook te herkennen zijn maar ik moet zeggen dat het vooral in Deranged allemaal precies op z'n plek valt. De andere nummers moeten het vaak meer van hun enthousiasme hebben. Gelukkig heeft het vijftal daar emmers vol van.
Headliners zijn Hater uit Zweden. Hun debuutalbum You Tried staat vol van de fijne, jangle-y gitaarpop met intense, introverte vocalen.Het is zeker geen uniek geluid - bands als Alvvays, Fear of Men en Jay Som opereren in ongeveer hetzelfde vaarwater - maar het is een genre dat staat of valt met de mistroostig melodieuze kwaliteiten van je liedjes en dat zit bij Hater wel snor. Ik had toch al gezegd dat ze uit Zweden komen? Alhoewel redelijk uptempo blijkt het toch niet echt geschikte muziek als soundtrack voor (het begin van) een wilde zaterdagavond te zijn. De nummers zitten daar te subtiel en te ingetogen voor in elkaar. Fijnzinnige, gelaagde (gitaar)melodische constructies. Dramatische momenten waarin vaak juist volume terug wordt genomen. Prachtig op plaat, parels voor de zwijnen in de context van de avond. Er wordt flink doorheen gepraat. De nogal in zichzelf gekeerde podiumpresentatie van de band helpt natuurlijk niet, maar past bij de muziek. Die plaat blijft overigens prachtig.
