Dacht eindelijk een gelegenheid te hebben naar Spiritland te gaan. Had er tot op heden alleen maar over gelezen. Nieuwe cocktailbar met als belangrijkste marketingargument het duurste geluidssyteem van London. Of was het het duurst van Europa? De wereld? Poepsjieke boxen en versterkers in ieder geval. Ik ben niet bepaald een audiofiel (of een cocktailconnaisseur) maar er kwamen op Facebook en Twitter zo regelmatig aankondigingen langs van muziekliefhebbers van naam die daar een avondje plaatjes gingen draaien (vinyl, geen mp3'tjes natuurlijk) dat ik vanzelf toch een beetje nieuwsgierig werd. Maar bij nader inzien bleek het optreden van Nev Cottee en z'n band van afgelopen vrijdag niet ín Spiritland plaats te vinden maar op het pleintje voor de deur. Nou ben ik dus nog steeds niet binnen geweest.

Het beeld dat ik van Nev Cottee in m'n hoofd heb - op basis van z'n Lee Hazlewood-achtige stem en de foto van een getroebleerd voor zich uit starende singer/songwriter met vlassig baardje op de hoes van z'n nieuwste plaat – past niet echt bij de opgewekte fris geschoren Mancunian gozer die op het podium staat. Die laidback groove van z'n nummers blijkt bij nader inzien niet zo zeer onderhuidse gospelinvloeden maar gewoon standaard Noord-Engelse swagger en de zorgvuldig geproduceerde strijkerspartijen zijn ineens gewoon ietwat iele synthesizerlijntjes. De liedjes blijven mooi maar de broeierige sfeer van de plaat moet je er zelf bijdenken.

De omstandigheden helpen ook niet echt. Een winderig pleintje in een deels nog in aanbouw zijnde wijk achter King's Cross. Op een paar plukken stoeltjes en tafeltjes na zo goed als leeg. Dit alles tegen een decor van bouwschuttingen en -kranen en veel te dure appartementencomplexen van 10 of meer verdiepingen waar slechts hier en daar licht brandt. En dan begint het na een paar nummers nog te regenen ook. Het toch al niet in grote getale aanwezige publiek steekt een paraplu op of vlucht naar een droog plekje onder de afdak bij de bar. De band neemt desalniettemin de tijd en kleedt de nummers aan met uitgebreide gitaarsoli die het vast goed doen in de context van een landerige festivalmiddag ergens in een zonnig park of plattelandsweide maar op deze druilerige vrijdagavond nogal misplaatst aanvoelen.

(Bovenstaande foto heb ik van 'smans website).