Ik heb wat afgevloekt toen ik Duitsland woonde want zo ongeveer elke muziekvideo op Youtube was er niet te zien. Georestricties. Iets met ruzie tussen de website en de Duitse Buma/Stemra ofzo. Inmiddels is dat allemaal opgelost maar ik word nog steeds wel eens midden in de nacht badend in het zweet wakker en dat ik dan gedroomd had op een link met een leuk muziekje te klikken en dan wéér die 'Sorry, je kunt deze video niet zien'-mededeling te zien kreeg.
In de Zuid-Londonse wijk Southwark wordt de combinatie muziek en georestricties momenteel op een iets andere manier gebruikt. In het kader van Musicity hebben zeven producers ieder een track gemaakt voor een bepaald gebouw of een bepaalde plek. De website - geen app, beetje ouderwets - is zo geconfigureerd dat je de nummers alleen kunt horen als je op (of in de buurt van) de juiste locatie staat. In plaats van Duitse frustraties een Londonse speurtocht dus.
Er lijkt niet echt een voorgeschreven route langs de zeven locaties dus ik begin maar gewoon op de meest troosteloze: winkelcentrum Elephant & Castle. Gebouwd in de jaren zestig en sindsdien lijkt er weinig onderhoud meer te zijn verricht. Een benauwd gangenstelsel van twee verdiepingen met vage winkeltjes waarvan niet altijd meteen duidelijk is of ze open zijn of niet en een bingohal op zolder. De muziek die hier bij hoort is een nogal nerveus arpeggioende track van Patten. Het maakt de locatie er niet bepaald gezelliger op. Wel raar dat de track begint met veldopnamen van, naar ik aanneem, de plek zelf. Dat doen overigens meerdere bijdragen aan het project. Maar waarom? Als je een nummer maakt dat alléén op een bepaalde plek beluisterd kan worden hoef je toch geen geluiden van die plek toe te voegen want de luisteraar is daar al en hoort die geluiden zelf. Overigens was Patten er op een moment dat het duidelijk drukker was dan toen ik er was (zondagochtend, iets voor elven).
Andere bijdragen zijn onder meer van Throwing Shade (zwevende ambient klanken met het geluid van langsrijdende treinen voor Borough Market. Dat ligt inderdaad onder een aantal spoorwegviaducten maar moet dat zo letterlijk in geluid gevat worden?), Moses Boyd (een techno-y track vol klaterende ritmes voor Canada Water busstation, weer met omgevingsgeluiden) en William Doyle. Die laatste, voorheen opererend als East India Youth, maakte een soort digitale close-harmony track voor de Shard. De opeengestapelde vocalen passen op een of andere manier goed bij de op indrukwekkende wijze de wolken in stekende glazen muren waar je aan de voet van het gebouw tegenop kijkt.
Sowieso vind ik de composities die het overduidelijkst reageren op de architectuur - en dus niet die zo maar iets vaags, algemeens doen met de plek en z'n omgeving - het aardigst. Mijn favoriet is twee haltes met de Overground verderop in Peckham. Hier maakte Sean O'Hagan (van de High Llamas) een track voor de lokale bibliotheek. O'Hagan is meestal van de Beach Boys-achtige composities met veel ingewikkelde akkoorden en rare melodieën en hier ook. De tekst handelt expliciet over de architectuur van het gebouw. Als je het op z'n kop zou zetten, is het een L. Dat is een ware observatie. Overigens is het vooral mijn favoriet omdat het met voorsprong het popliedjerigst is van alle bijdragen. En ik hou van popliedjes.
De tracks zijn dus buiten Zuid-London niet te beluisteren (niet helemaal waar, op de website zijn de mp3'tjes met niet zo heel veel technisch inzicht zo uit de broncode te vissen) maar ik geloof dat er sprake van is dat ze binnenkort ook op cassette verschijnen. En die van William Doyl staat op soundcloud. Musicity gaat ook naar Seoul en Tokyo.
