12.12.17 - (0)

Eens in de zoveel tijd kijk ik op de Discogs-pagina van de Japanse band Tenniscoats en dan zucht ik moedeloos. Meestal zijn er in de tussentijd weer een paar nieuwe ep's en/of albums verschenen en het is mijn ervaring dat die dingen in de regel met geen mogelijkheid hier, buiten Japan, te verkrijgen zijn terwijl ik ze wel graag zou willen horen. Ben namelijk best wel fan van het duo. Zij is Saya Ueno. Hij Takashi Ueno. Dit interview van 10 jaar terug is een aardige introductie, vooral als je tijdens het lezen dat youtube-filmpje met die op straat opgenomen versie van Baibaba Bimba aanklikt. Zo klonken Tenniscoats 8 jaar geleden en zo klinken ze vandaag de dag eigenlijk nog steeds. Dromerige liedjes met tokkelende gitaar en eindeloos buitelende melodieën op zang en melodica. Ik hou erg van de kinderlijke ongekunsteldheid in de liedjes van Tenniscoats. Eenvoudige muzikale figuren maar de manier waarop ze deze vervolgens door elkaar vlechten is wonderschoon.

Daarom is het dus zo jammer dat hun muziek aan deze kant van de wereld zo slecht verkrijgbaar is. De Japanse muziekindustrie lijkt echt helemaal z'n eigen biotoop. Websites van labels en mailorders zijn steevast alleen in het Japans en aan mp3's, laat staan gewoon Bandcamp, lijken ze daar ook niet te doen. De laatste plaat van het tweetal die een beetje redelijk verkrijgbaar was, was Papa's Ear uit 2012. Sindsdien hebben ze, zoals je zelf kunt zien, niet stil gezeten. De afgelopen jaren brachten ze een serie albums uit onder de naam Music Exists volume 1 tot en met 4. De eerste twee zijn geloof ik inmiddels hier en daar op cd bij een postorder te bestellen maar voor deel 3 moest ik met m'n vingers gekruist dat ik er geen virus aan zou over houden op een schimmig Russisch mp3-blog op willekeurige knoppen drukken in de hoop dat ze me naar een downloadlink zouden leiden. Voor deel 4 ving ik louter bot.

En dan zijn er nog recentelijkere projecten. Zoals de twee cassettes (een, twee) onder de naam DJ Tenniscoats met nogal opvallende tracklistings: T-Pain? Missy Elliott? Mobb Deep? Het eerste deel heeft iemand op Mixcloud gezet. Het blijkt een project waarbij de band nieuwe melodieën zingt (en tokkelt) over instrumentale versies van de hiphop en r&b-titels op de tracklisting. Het is meer curieus dan goed en zelfs na lang googelen blijft deel 2 onvindbaar. (Okay, hier is het misschien wel te begrijpen waarom ze niet eenvoudig, en officieel, verkrijgbaar zijn). Soms loont het de moeite te blijven zoeken. Die 7" met Bibi van 2016 kun je op één plek in de wereld kopen, Monorail in Glasgow. (De beschrijving over hoe Bibi de tekst schreef toen z/hij 5 was en het nu zingt as a more mature 8 year old is dan weer erg aandoenlijk).

Het gekke van de on-internationale houding van de band is dat het hierbij vooral om de verkrijgbaarheid van haar platen gaat. Het tweetal zelf werkt met enige regelmaat samen met 'westerse' muzikanten. Ze maakten in het verleden platen met onder meer de Pastels, Deerhoof en Jad Fair (en Norman Blake). Hoogtepunten uit de samenwerking met laatstgenoemde werd afgelopen jaar bijeengebracht op een dubbel-lp. Jammer genoeg is mijn weerzin jegens (de muziek van) Jad Fair groter dan mijn liefde voor de muziek van Tenniscoats. Van de samenwerking tusssen Saya en Satomi Matsuzaki van Deerhoof verscheen er dit jaar ook een mini-album onder de bandnaam Oneone die gewoon moeiteloos (en gratis zelfs) verkrijgbaar was.

En dan was er een paar maanden terug ineens Spirit Fest van Spirit Fest, een collaboratie tussen de twee van Tenniscoats en Markus Acher van de Notwist en een paar van zijn muzikale vrienden. Het is een prachtplaat. Alles wat ik mooi vind aan de muziek van Tenniscoats - de vrijheid, de onbevangenheid - afgemaakt met een subtiel randje Duitse degelijkheid. Afgelopen donderdag speelde het hele gezelschap live hier in London, in het zaaltje van de Islington pub in Islington. Het duo voor op het podium in hun wijde hippiekledij op akoestische gitaar, keyboard, melodica en een soort luchtorgel. De drie Duitsers daarachter met hun overhemden dicht tot het bovenste knoopje en meer gitaren en een half drumstel. Het was precies zo mooi als de plaat maar dan nog ietsje vrijer en onbevangener. Probleem met de improvisatorische manier van muziek maken van Tenniscoats is dat 'een einde aan je liedje maken' een beetje een lastig concept is. Als je er eenmaal lekker inzit is het makkelijk eindeloos tegenmelodieën te verzinnen en zo door te kabbelen. Gelukkig hou ik wel van een goeie tegenmelodie. En na afloop m'n portemonnee leeggekocht bij de merchtafel.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics