20.5.19 - (0)

Van te voren dacht ik dat het wel een erg drukke avond zou worden voor David Holmes afgelopen woensdag, als zijn bandproject Unloved live in de Scala nabij King's Cross speelt. De tijd voor en na het voorprogramma vult hij met een dj-set. Een beetje op je gemak je psychologisch voorbereiden op je optreden is er niet bij. Maar wat blijkt, Holmes speelt live helemaal niet mee met Unloved. Het einde van z'n laatste plaat gaat naadloos over in de eerste akkoorden van de band maar dan hij verdwijnt richting backstage. Overigens staat hij een tijdje later een paar meter voor me. Biertje in z'n hand. Foto's op z'n mobieltje te maken. Van z'n eigen band.

(Alternatief intro: iets met een grap over de bandnaam en dat de zaal nog érg leeg is tijdens het voorprogramma maar de Scala raakt toch nog aardig gevuld als show time dichterbij komt. Maar het is bij lange na niet uitverkocht en zó groot is de zaal nu ook weer niet).

Maar goed, Unloved dus. Ik nam altijd een beetje aan dat het David Holmes plus anderen was maar op basis van vanavond moet ik dat idee een beetje bijstellen. Wie zijn die anderen dan bijvoorbeeld? Nou, dat zijn Keefus Ciancia, producer en soundtrackcomponist, en Jade Vincent, zangeres en songschrijfster. Zij staan wel op het podium; Keefus zit (met z'n rug naar het publiek) achter de toetsen. Aangevuld met nog 5 muzikanten doen zij vanavond de soundtrackpop van hun twee tot nu toe verschenen albums.

Belangrijke schakel in het geluid is de zich lekker fysiek op z'n instrument uitlevende drummer (hij gebruikt soms z'n blote handen om de bekkens te bespelen). Verplicht ingrediënt voor het volle, orkestrale Ennio Morricone gevoel. En voor dat girlgrouprandje mogen de achtergrondzangeressen niet ontbreken. Nee, qua geluid zit het wel goed. De liedjes zijn vaak ook meer dan prima. Alhoewel ik hun meest recente geloof ik wel iets minder direct vond dan hun debuut. Wat een beetje de vaart uit het optreden haalt is het gedoe d'r omheen. Lange intro's. Stukje sfeer neerzetten. Lekker beetje pielen met de gekke geluidjes in je keyboard.

Snap wel waar het vandaan komt. Unloved maakt soundtrackpop omdat het, wel, hun muziek vaak begint als een soundtrack. Het eerste seizoen van Killing Eve bijvoorbeeld zat bomvol Unloved (en seizoen 2, volgens een snelle blik op IMDB, trouwens ook). Dat is tof. Maar het is dus wel muziek met een bepaald doel. En dat doel is per se dat het zo zonder de bijbehorende beelden op het podium ook hartstikke spannend is.

Zelfs aan het eind van het optreden wordt Holmes niet op het podium gehaald om als bandlid-achter-de-schermen even van het applaus te genieten. In plaats daarvan heeft hij zichzelf in de buurt van de uitgang gepositioneerd en lijkt ongeveer iedereen uit het publiek persoonlijk te kennen en krijgt een continue stroom handen te schudden, complimenten te ontvangen en schouderkloppen te ondergaan, terwijl de band in de anonimiteit het zweet van zich staat af te drogen in de kleedkamer.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics