The Vinyl Factory organiseert met enige regelmaat hier in London evenementen op het snijvlak van kunst en electronische muziek. Het afgelopen jaar lieten ze bijvoorbeeld Holly Herndon muziek componeren voor een industriële robot, deden van alles in het kader van die technoplaat van Dinos Chapman en waren betrokken bij het muzikale gedeelte van die Christian Marclay-tentoonstelling. Het nieuwste project is een door z'n tijd als Artist in Residence bij CERN geinspireerde installatie van de geluids- en videokunstenaar Ryoji Ikeda op de bovenste verdieping van Brewer Street Car Park in Soho. Supersummetry heet het en het is een behoorlijk spektakel. De eerste zaal is pikdonker. Onheilspellende bromtonen klinken uit diverse hoeken en zo nu doen begint een stroboscoop agressief te flikkeren. In het midden staan drie bakken met daarin lichtplaten waarop zwermen kleine balletjes rond, ehm, zwermen. Het levert mooie patronen op en wil waarschijnlijk iets zeggen over interacterende deeltjes maar volgens mij zag ik zoiets – zonder bromtonen en stroboscoop, dat wel – ergens in de jaren '80 al op de wetenschapstentoonstelling Fenomena of anders in het NIMT (wat nu Nemo is). Ook valt al snel op dat de balletjes/deeltjes eigenlijk de hele tijd in hetzelfde patroon van de ene naar de andere hoek rollen. De tweede zaal is even donker, de audio-visuele prikkels een paar graadjes overweldigender maar volgens mij even betekenisloos. Twee parallel tegenover elkaar geplaatste rijen videoschermen – met voor elk bovendien nog een rij computermonitoren – spuien een continue stroom pseudowetenschappelijke visuals. Grafieken, lijntjes, excel-sheets, random letter combinaties. Veel scatterplots. Beelden van meer rollende balletjes. De soundtrack is meer bromtonen met af en toe een oorverdovende wooosh van links naar rechts en veel tikken en geratel. Ik snap dat het werk dat ze doen bij CERN een beetje lastig te behapstukken is maar Ikeda lijkt echt alleen maar geinspireerd te zijn door de meest oppervlakkige aspecten. De lichtjes en de geluidjes. Dezelfde manier waarop Matthijs van Nieuwkerk omgaat met wetenschap ongeveer. Het gaat me allemaal boven de pet maar het klinkt/oogt zo indrukwekkend. Wauw! Volgende onderwerp. Op zich vind ik het niet eens zo'n slecht idee om een kunstenaar kunst over een bepaald wetenschappelijk project te maken. Een andere manier van kijken. Een stukje vertaalslag naar het brede publiek toe. Maar dit is slechts inhoudsloos ge-oeh en ge-aah. En daar heeft de wetenschap zo'n kunstenaar niet voor nodig. We zijn recentelijk geland op een komeet. We hebben ruimtesondes in de buurt van Pluto. Dat levert allemaal geweldige, mooie, indrukwekkende en betekenisvolle beelden op. Daar kun je als kunstenaar eigenlijk niet tegenop verzinnen. Supersummetry is nog tot eind deze maand te zien.