Volgende avond. Weer een Londonse kelder. Deze is iets minder indrukwekkend. Laag plafond met veel donkerbruine balken. Kleiner ook. Een heel stuk kleiner. Met rond de dertig man publiek is het er al dringen geblazen. Vanavond hier, in Servant Jazz Quarters, doet Spare Snare de Londonse tak van hun kleine Britse tour om te vieren dat twintig jaar geleden hun debuutalbum Live at Home verscheen. Technisch gesproken is het geen reünie-toer want ze blijken de afgelopen jaren af en toe nog wel eens een album te hebben uitgebracht (en recentelijk zelfs nog een single) maar toch is het vooral een nostalgisch avondje. De zaal staat vol met vrienden en bekenden (en ex-bandleden). Maar het is ook mijn nostalgie. Halverwege de jaren negentig leefde ik voor bandjes als Spare Snare. Schots (en scheef, die woordgrap maakte ik toen ook al), lo-fi, vinylsingletjes, John Peel sessies. Geloof alleen niet dat ze toentertijd ooit in Nederland concerten hebben gegeven dus dat moet ik hier vanavond, twintig jaar na dato, inhalen. Gelukkig heb ik m'n spreekwoordelijke roze bril meegenomen want anders denk ik niet dat ik de cognitieve dissonantie tussen de breekbare lo-fi kunststukjes van toen en het stelletje doorsneeblokes-van-een-zekere-leeftijd op het podium had kunnen verwerken. De stem van Jan Barnett, frontman/songschrijver/constante factor, is van lekker zeurderig verworden tot een oude-mannen-brom (alhoewel hij hem, na een kleine week, ongetraind toeren ook gewoon kwijt is, die stem) en dat past moeilijk bij krasserige nummers als As A Matter of Fact. Maar dat geeft dus niet vanavond. Ik word er gewoon erg gelukkig van songs als We Are The Snare (proto-Arab Strap) en If I Had A Hi-Fi (beter dan Sebadoh) eindelijk eens live gespeeld te zien worden. Verder zijn er enthousiaste Ian Curtis-achtige dancemoves van Barnett, veel te veel in-jokes, een overbodige cover van Destiny's Child Say My Name en op de merchandise-tafel Spare Snare-mokken én genoeg exemplaren voor iedereen van zo ongeveer alle albums en singles die de band ooit releasede. Ik vond het kortom geweldig en ik heb er nu wel een beetje spijt van dat ik een paar weken terug niet ben gaan kijken toen tijdgenoten Magoo ook weer eens hier in London optraden.