Ik ben helemaal vergeten hoe we vroeger aan festivalvoorpret deden. Kan me niet meer voorstellen na de bekendmaking van de line-up en het kopen van een kaartje níet meteen een Spotify-playlist te maken. In eerste instantie een hele lange met een paar tracks van alle bands en dat je die dan langzaam maar zeker schaaft en snoeit zodat het op den duur de vorm aanneemt van je ideale spoorboekje voor op de dag zelf. Neem nou mijn playlist voor het Visions Festival van afgelopen zaterdag.

Die begint met een selectie tracks van Soccer Mommy en Frankie Cosmos. Dat was meteen een beetje een pijnpuntje want die speelden tegelijkertijd. Beetje awkward geprogrammeerd want muzikaal best wel in elkaars vaarwater. Allebei dromerige, bescheiden indiegitaarpopliedjes. Gelukkig bleek Soccer Mommy een paar dagen eerder een eigen optreden te doen elders in de stad en zo kon ik op Visions naar Frankie Cosmos. Het festival speelt zich af in diverse (overdekte) venues in Bethnal Green en Hackney in oost-London en Cosmos stond in de grootste, Oval Space, en verzoop daar eerlijk gezegd een beetje. Ook met band - drummer, bassist, keyboariste - blijven de liedjes klein. En kort. En lief. Maar echt indrukwekkend wil het niet worden.

Holly MacVe was voor mij dé ontdekking van alle voorbereidende werkzaamheden in Spotify. De rest van de bands die ik wilde zien kende ik al redelijk goed. Van MacVe had ik ook wel eens wat gehoord maar met haar stem - een nogal theatrale, overdreven countrysnik die om de haverklap lijkt over te slaan; ze is vast een goeie jodelaar – had ik steeds een beetje moeite maar met wat meer geduld wen ik er aan en dan valt het kwartje want ze doet in hele mooie – theatrale, nogal overdreven – country-ballads. Haar locatie op Visions is niet ideaal. NT's is een cafe/bar/gebeuren op de tweede verdieping van een voormalig industrieel gebouw. Nogal rumoerige tent en ze is in haar eentje op gitaar of piano. En ik word ook ernstig afgeleid door het uitzicht. Het spoor dus met daarachter de geraamtes van de gashouder naast Oval Space en daar achter in de verte de skyline van London. De gherkin, de shard. Zo indrukwekkend dat ik bijna vergeet te luisteren.

Daarna stonden Sacred Paws op de speellijst en dus op mijn programma maar die heb ik op het laatste moment toch maar ingewisseld voor Kero Kero Bonito terug in Oval Space en geen spijt van gehad. Ze speelden precies dezelfde set als ik ze vorig jaar zag doen in een kelder nabij Old Street - zelfde liedjes, zelfde verkleedpartijen, zelfde attributen - maar ik word er toch enorm blij van. Niet op m'n speellijst: Liars. Want dat vind ik lelijke rotmuziek maar omdat ik een gat van een uurtje in m'n schema had toch even wezen kijken. En wat denk je? Live is het óók lelijke rotmuziek. Met een zanger in een trouwjurk en veel stroboscopische lichteffecten.

Gelukkig is een van de andere headliners meer mijn ding. Sophie speelde een paar jaar geleden ook al op Visions. Was erg goed. Geloof dat het de tijd van Bipp en Lemonade was. De echte pophits moesten nog komen maar die speelde hij allemaal al wel. Kan me nog goed herinneren hoe ik, midden in een set alle kanten op stuiterende samplepop, kippenvel kreeg van de eerste keer Just Like We Never Said Goodbye horen. Wel een beetje een rare naam als headliner. Ik bedoel, ik ben fan, maar ik geloof niet dat die ep van hem toen in 2015 de hitparades in vuur en vlam heeft gezet en sindsdien is het bovendien allemaal redelijk stil geweest. Alhoewel er momenteel wel van alles lijkt te rommelen. Er verscheen net een track die hij maakte met Cashmere Cat en MØ en hij heeft een paar nummers geproduceerd voor Charli XCX alhoewel die nog niet allemaal per se officieel verschenen zijn.

Qua podiumpresentatie is er in ieder geval weinig veranderd. Jongeman met lang haar achter een laptop. Alhoewel hij vorige keer niet zo'n enorm opgeblazen oranje jas aan had voor zo ver ik me kan herinneren. De eerste tien minuten klinken in ieder geval niets als de Sophie zoals ik die tot op heden kende. Geen ironisch gedeconstrueerde pop maar een beetje alsof de Aphex Twin verdwaald is in een onweersbui. Op een gegeven moment krijgt de muziek iets meer structuur. Denk dat we dit wel grime zouden kunnen noemen. Dikke bas. Langzame beat. Kaal. Af en toe met (fragmenten van) hiphopvocals van tracks die ik niet herken er overheen. From New York to Miami. No bras. No Panties. Zelfs google kent die niet. Zo deint het eigenlijk het grootste deel van het optreden verder. Zo tegen het eind gaat het tempo ietwat omhoog en de allerallerlaatste tracks is wél weer typisch Sophie: opgepitchte melodische vocalen, arpeggioënde synthesizers, euforisch gevoel. Uiteindelijk best lekker allemaal alhoewel hij niets bekends uit z'n eigen oeuvre speelt (draait?). Geen Lemonade. Geen Bipp. Aan mijn Spotify-playlist had ik ineens níets meer. En toch vond ik het het leukste optreden van de dag.